Testo: Naamah. Naamah. Kantylena.

Smutne s± drzewa, kiedy w d?oniach s?ow deszcz tylko zosta?.
D?ugie s± drogi, kiedy brak mi s?ow na drogach prostych.
Peki md?ych kwiatow wiedn± w cieniach snu na brudnej ciszy.
Cie?kie s± noce. Na pylonach snu krew mnie ko?ysze.
W nocnych fontannach bezgranicznych barw szaro¶? uwied?a.
Noc znow przekwit?a w korytarzach barw na jasnych pedach.
A skrzyd?a ptakow jak ostatni dar wiedn± na wietrze.
A do mej ¶mierci jak ostatni dar jest tylko przestrzen.